Verpleegkundig Leiderschap

Op 12 mei was het de dag van de Verpleging. Het thema dit jaar was Verpleegkundig Leiderschap. Ria Havekes, lid van de Cliëntenraad, kijkt terug op haar tijd in de verpleging en is blij met de kansen die de verpleegkundigen van nu krijgen.

Ik vroeg me af hoe het met mijn leiderschap gesteld was, toen ik van 1970-1974 in het oude Hippolytus mijn opleiding tot A-Verpleegkundige volgde. Die tijd was nog zo anders. Je moest als leerling het 1e jaar verplicht in de woontoren verblijven. Mannenbezoek verboden, tenzij het je vader of broer was. Uiteraard moesten ze dat kunnen aantonen. En als we ‘s avonds weg waren, moesten we ons voor 24.00 uur melden bij de nachtportier. Kwam je te laat, dan moest je de volgende ochtend op appel komen bij de directrice! We moesten altijd panty’s dragen en een kapje op het hoofd, ook al was het warm in de zomer. En de rok van je verpleegstersjurkje op de knie. Je zou de mannelijke patiënten maar op rare gedachten brengen. Welke dat dan waren wisten wij eigenlijk niet, naïef als we waren. Wel hoorden we, dat als we de zaal op Orthopedie met 18 mannen binnen kwamen, er gefluit uit al die kerels kwam.

En ik kwam in actie met een aantal vriendinnen. We wilden een leerlingenraad, we brachten iedere twee maanden een stencil uit met onze klachten en ervaringen. Als ik die nu terug lees, gaat het vooral over de verhouding arts- verpleegster(zo heetten we toen nog). We wilden een condoomautomaat in de hal van de woontoren. Uit met die panty als het warm is en de petjes af! Wat waren we rebels! We hebben heel wat keren bij de directie gezeten, die dit echt niet gewend was en dreigde met ontslag. Gelukkig deed ik het goed op de opleiding, hoge cijfers en uitstekende praktijkbeoordelingen.

Ook aan het bed gebeurde veel. Ik kan me herinneren, dat de chirurg een oude man wilde opereren aan zijn slokdarm. Hij was 83 en ik zat bij hem. Ik hield zijn hand vast, en luisterde. Hij keek me met tranen in de ogen aan en zei dat het goed was zo. Hij was duidelijk klaar met het leven. Ik kaartte dat aan bij de hoofdzuster, maar die had daar geen boodschap aan, de dokter besliste. De volgende dag overleed deze meneer tijdens de operatie. Ik had hem en zijn familie zo graag een mooier afscheid van het leven gewenst! Ook dat is verpleegkundig leiderschap.

Ik was dus in mijn tijd echt wel een verpleegkundig leider. En wat heb ik veel geleerd en mezelf ontwikkeld. Ik ben altijd trots geweest op mijn mooie beroep en ben dat nog steeds. Mijn verdere leven heb ik altijd in het verpleegkundig onderwijs gewerkt, waarin mijn boodschap altijd ging over de empowerment van de student. Zorg dat je als professional de leiding neemt, op staat voor zaken, waar je het niet mee eens bent of die beter kunnen!

In het ontwikkelen van het nieuwe landelijke programma voor de HBOV, BN2020, werd verpleegkundig leiderschap als belangrijk onderdeel van het beroep opgenomen en dus ook in het leerplan van de opleiding. Wat ben ik blij, dat in het huidige Reinier de positie van de verpleegkundige zeer gewaardeerd wordt, getuige ook het mooie programma Verpleegkundig Leiderschap!

Ik zit sinds enige jaren in de Cliëntenraad en ook vanuit dat perspectief vind ik het van belang dat de verpleegkundige in het RdGG een zelfstandige, leidende positie heeft. Maar jullie, verpleegkundigen van nu, moeten het doen, pak de handschoen op en ga er voor!

Ria Havekes, lid Cliëntenraad