De 86-jarige mevrouw Riedijk is al tientallen jaren patiënt bij het Reinier de Graaf ziekenhuis in Delft. Elke week brengt zij twee dagdelen door op onze dialyseafdeling, waar zij als nierpatiënt haar dialysebehandelingen krijgt.
“Ik heb veel geluk gehad met dit fijne ziekenhuis. Toen ik 50 was, is bij mij de huidziekte Lupus Erythematodes (LE) vastgesteld. Dit is een ziekte waarbij de huid, maar soms ook organen, aangetast worden. In mijn geval waarschijnlijk mijn nieren. Nu ik ouder ben, heb ik minder last van mijn huid, maar ik slik nog altijd medicatie. Hiervoor ben ik al lange tijd onder behandeling bij de afdeling Dermatologie in Delft.”
“Helaas heeft deze ziekte ook impact op mijn lijf. Door de medicatie kreeg ik maag- en darmproblemen, waarvoor ik bij de internist in Reinier de Graaf behandeld werd. Jaren geleden zag hij al dat mijn nieren minder werden, maar zeven jaar geleden werd ik echt nierpatiënt. Dat gebeurde na een ongeluk. Omdat ik al jaren bloedverdunners slikte, wandelde ik naar de trombosedienst vlakbij mijn appartement. Onderweg raakte ik in gesprek met twee buurvrouwen, waardoor ik werd afgeleid en tegen een paaltje opliep. Het was foute boel en de ambulance bracht me naar Delft. Eenmaal in het ziekenhuis bleek dat ik een gebroken heup en hand had. Na mijn heupoperatie moest ik nog zes weken naar het revalidatiecentrum. Daar werd ik ziek en viel ik enorm af. Eenmaal thuis ging het nog niet goed, dus ik werd opnieuw opgenomen in het ziekenhuis. Ik ben daar zo goed verzorgd. Maar helaas bleek al snel dat mijn nieren erg achteruit waren gegaan en ik moest gaan dialyseren om zo de afvalstoffen uit mijn bloed weg te spoelen.”
“Opnieuw moest ik onder het mes om een shunt, dat is verbinding met een slagader, voor de dialyse aan te leggen. Ik lag een tijdje in het ziekenhuis totdat mijn lichaam gewend was aan de dialyse. Daarna ging ik jarenlang drie keer per week naar het ziekenhuis. Meestal ging ik met de regiotaxi en dan lag ik vier uur lang aan de dialyse, van 14.30 tot 18.30 uur en daarna met de regiotaxi naar huis. Inmiddels is twee keer per week dialyse genoeg voor mij, daar ben ik zo blij mee. Sinds de coronapandemie halen mijn zoons me altijd op na de dialyse, heel fijn is dat. Zeker omdat ik zo moe ben na het dialyseren.”
“Omdat ik al zeven jaar patiënt ben op de dialyseafdeling, ken ik inmiddels alle verpleegkundigen. Ze houden me erg goed in de gaten en zorgen ontzettend goed voor me. Bovendien zijn ze echt lief. Om mijn gewicht op peil te houden, brengen ze me calorierijk eten. En ze komen steeds maar langs om te kijken hoe het met me gaat als ik aan de dialyse lig. Ook ben ik blij met de nefrologen. Iedere maandag komt er zo’n arts die gespecialiseerd is in nierziekten langs tijdens mijn dialyse om te kijken hoe mijn waardes zijn en of ik nog vragen heb. Ik heb het echt getroffen met dit ziekenhuis. Wekelijks krijg ik na de dialyse een overzicht mee voor mijn medicijnen. Alles is zo goed geregeld.”
“In de oude gebouwen was alles al goed, maar het nieuwe ziekenhuis is zo mooi. Wat ik lastig vind, is het lezen van de bordjes als ik op zoek moet naar een afdeling. Mijn ogen gaan namelijk hard achteruit en ik ben onder behandeling bij de oogarts in Reinier de Graaf. Ze is geweldig voor me, maar helaas is het niet gelukt de achteruitgang van mijn zicht te remmen. Het is niet anders, ik maak er het beste van. Ik schilder graag en zolang dat nog lukt met mijn ogen, blijf ik dat doen. Eind vorig jaar is er zelfs een expositie van mijn werken geopend op de dialyseafdeling, geweldig. De verpleegkundigen hebben er echt wat feestelijks van gemaakt. Ik heb ze zelfs mijn werk ‘De Engel’ geschonken. Omdat de dialyseverpleegkundigen allemaal engelen zijn voor me!”