Met haar 83 jaar is Nel Westhoven nog een van de kwiekste vrijwilligers die actief is in het Reinier de Graaf ziekenhuis. Samen met haar collega-vrijwilligers staat ze in de centrale hal van het Gasthuis in Delft en zorgt ze ervoor dat patiënten en bezoekers hartelijk ontvangen worden. Waar nodig biedt ze hen hulp en ondersteuning. Nel is zeker geen vreemde in Reinier, ze heeft in het ziekenhuis gewerkt als balie-assistent en is inmiddels al 23 jaar lang actief als vrijwilliger.
“Ik probeer patiënten en bezoekers bij binnenkomst in het ziekenhuis een veilig gevoel te geven en gastvrij te zijn. Vaak ben ik namelijk de eerste die hen begroet als ze hier komen. In mijn werk is het heel belangrijk om snel in te schatten wat iemand nodig heeft: sommigen kennen de weg en hebben genoeg aan een begroeting of een kort praatje, terwijl anderen hulp nodig hebben bij het vinden van de juiste afdeling of het maken van een patiëntenpas. Daarom let ik nauwkeurig op lichaamstaal en gezichtsuitdrukking, daaruit kun je heel veel aflezen. Nu vanwege het coronavirus patiënten en bezoekers vaak mondkapjes dragen is dat iets lastiger geworden, maar ogen zeggen ook een heleboel.
De hulp die wij als vrijwilligers bieden, loopt behoorlijk uiteen. Zo help ik vaak oudere patiënten met het maken van een patiëntenpas, die vinden dat toch vaak wat lastiger. En in de wachtkamer bij de afdeling Radiologie hebben we soms huilerige kinderen die ik probeer bezig te houden door samen te kleuren of een spelletje op de computer te doen. Ook krijgen we veel buitenlandse studenten van de TU Delft, voor wie het hier volledig onbekend is. Ik doe dan extra mijn best om hen welkom te heten in het ziekenhuis.
Elke dag gebeurt er wel iets, ook omdat het heel erg verschilt waar patiënten en bezoekers behoefte aan hebben. Dat maakt dit werk juist zo leuk. Het kan bijvoorbeeld zomaar gebeuren dat ik vlug mee moet lopen met een moeder die op het punt van bevallen staat. Dan gebeurt het nog wel eens dat onderweg naar het Moeder en Kindcentrum de vliezen breken, dat hoort er allemaal bij! Gelukkig ken ik dan de weg, ik heb namelijk jarenlang als balie-assistent op de afdeling Gynaecologie gewerkt. Op mijn zestigste ging ik met pensioen en ben daarna meteen aan de slag gegaan als vrijwilliger.
Ik voel me dan ook heel erg verbonden met het ziekenhuis, voor mij voelt het als een tweede thuis. Dat gevoel probeer ik ook over te dragen aan onze patiënten en bezoekers. En daarom is het belangrijk dat ik altijd beleefd ben en mijn best doe, ook als mensen ontevreden zijn of als ik zelf een mindere dag heb. We hebben elkaar immers nodig, jong en oud.”